18 abril 2009

Vigo "ama" a Citroën... ¿Y viceversa?

Desde hace semanas, en Galicia es noticia el futuro de la factoría que Citroën posee en Vigo. La caída de las ventas de coches ha colocado a las decenas de miles de trabajadores de las multinacionales del automóvil en primer plano de la actualidad.
En el caso de Vigo, este fin de semana la desesperanza y la tensión han remitido debido al leve repunte de las ventas que se registra en Europa, concretamente en los países cuyos gobiernos han habilitado ayudas para quienes compran automóvil; de modo que se aleja la posibilidad de que los 900 obreros del turno de noche de la Citroën viguesa sean regulados o depedidos.
En numerosos aspectos Citroën es el símbolo del singular desarrollo industrial de Galicia, donde las iniciativas han sido y son tan escasas que decenas de industrias son al mismo tiempo la espada y la cruz en varias comarcas y ciudades, tales son los casos, por ejemplo, de Inespal-Alcoa en A Mariña, varias conserveras en distintas localidades de las Rías Baixas, o Citroën en la mediterránea urbe viguesa.
Los monocultivos económicos alimentan paradojas: Los vigueses aman Citroën y al mismo tiempo la temen.
Hace unos días, Fran P. Lorenzo firmaba un artículo que a mi parecer resume con singular acierto descriptivo y sentimental ese fenómeno vigués y por extensión, el de la Galicia industrial.
El texto empieza así:
Ilustración capturada en Xavier Pita Wonenburger
«Dicíao Álvaro Cunqueiro en novembro de 1955: Cando Vigo teña tempo –unha solleira tarde de Outono– para mirar cara a atrás, encontrarase con que o primeiro capítulo da súa historia, na súa primeira liña, di así: Vigo foi fundada á beira dun verso de Martín Codax. De feito, non imaxino mellor abrente ca ese: unha cantiga de amigo.
«O malo é que toda a potencia lírica do parto ficou só no papel e nos anceios dun lugar que non puido ser. A cidade, de feito, tivo varios nacementos, decesos e resurreccións ao longo da súa historia até o estado de desfeita continuada no que se acha: unha decadencia urbana, cívica e socio-económica, expoñencialmente acelerada pola ineptitude da súa clase política e polo afastamento progresivo de Vigo dos centros de decisión. Nin o pulo irresistíbel da cidadanía fai xa moito por reconducir o experimento e extraer o que de humano hai neste desfigurado Frankenstein rururbano.
«Vigo, con todo, ten un mito fundacional ben próximo e destacado, e non falo da Reconquista de 1809. Foi en 1957, cando Citroën instalou as primeiras naves de montaxe nun vello almacén de alfándegas, preto do Náutico. Nese mesmo ano Citroën inauguraba outra cadea de montaxe en Pnom Penh, Cambodia, o que dá idea de como o subdesenvolvemento foi un factor decisivo para o asentamento neste solar da compañía francesa...»
ENLACE para los lectores que tengan dificultades para entender el gallego: Tradutor galego-castelán.

2 comentarios:

  1. Va a ser que el señor Lorenzo tiene razón. ¡Y todos temblando cada vez que a Citroën se le atasca el tubo de escape! Y nosotros, galleguiños, si saber escapar de los efectos del "grandeur" tubo. Unha aperta irmán.

    ResponderEliminar
  2. Ten o artigo do Sr. Lorenzo un moito de razón... sobre a empresa e sobre o tipo de sindicalismo que fomentou e fomenta... pero sobre todo porque, cando aos cerebros de PSA lles dea por botar o peche, Vigo terá un infarto no medio e medio do peito... menos mal que nos queda o naval e algo de pesca... que se non... e así e todo non sei eu cómo o levaríamos.

    Saudos ;-)

    ResponderEliminar

NOTA: ImP no publica injurias ni imputaciones de faltas o delitos sin aportar pruebas ni referencias judiciales o sentencia.
Sólo serán publicados los anónimos que a criterio del administrador sean de interés.